Günün bilgisi :Bozuk paraya dokunamıyorum.
Okumayı ilk söktüğüm zaman gazeteden okuduğum ilk haber " Bozuk parada mikrop daha fazla " gibi bir şeydi. Yaklaşık olarak 6 yaşındaydım. Ve o günden beri şu haber hayatımda yer etti.
Bunu okuduktan sonra bir daha asla ama asla bozuk paraya dokunamadım. Çok uzun yıllar , peçete , eldiven , giydiğim kazağın kollarını çekip oraya sokuşturma yöntemiyle idare ettim.
Sonra çok az aşmaya çalıştım ve halen o çok az aşma yerindeyim.
Tabi sadece dokunamama haliyle kalmadı. Görmek bile hoşuma gitmiyor. Yemek yediğim masada varsa hayatta yemek yemem. Sesine tahammül bile edemem zaten . Aslında gözümün önünde durmaması lazım.
Otobüs , dolmuş gibi yerlerde parmaklarımın en ucu ile tutup veriyorum. Sonra pürel , ıslak mendil gibi geçici çözümler ilk bulduğum yerde de elimi yıkama. Çünkü yıkamam lazım , çünkü bozuk para tuttuğum elimle yüzüme dokunamam. Spor salonunda mesela tam hazırlanmış , ellerimi yıkamış ve spor yapmaya hazırlanmışken makineden su almam gerekiyor ve bunun için 1 liraya ihtiyacım var . Bir peçete çıkarıyorum hooppp onun ucuyla makineye atıyorum ve suyumu alıyorum. Eminim dolmuşlar , marketler , spor salonu , iş yerim daha temiz değil ama bu bozuk para gibi krize sokmuyor beni.
Bunu bir gün fark eden bir arkadaşım oldu. Resturantı vardı , her para üstünde cüzdanımı açardım , paraları oraya koyardı. Sonra bunu dikkat çekmek için yaptığımı söyledi. Ve bir gün oturduğum yerde elbisemden içeri bozuk para attı , çünkü gerizekalıydı. Çığlık çığlığa o parayı çıkardım ve dudaklarım da su kabarcıkları , vücudumda kırmızı kırmızı benekler çıktı. O zaman inandı arkadaş ama ben de bir daha da konuşmadım kendisi ile .
Ve bunu açıkladığım çok az insan var. Ailem tabi yıllardır biliyor. Eski okul arkadaşlarım. Bir de eski erkek arkadaşım.Çaktırmamaya çalışıyorum insanlara , normal bir şey değil biliyorum. Ama yapacak bir şey yok . Aşamadım. Hani şu dolmuşta elden ele para uzatırlar ya . O zaman " alerjim var " diyip vermiyorum. Bakışlar tuhaflaşıyor ama ben de böyle bir manyağım.
Yazıyı görselle taçlandırmak isterdim , takdir edersiniz ki böyle bir şeye katlanmam zor. :)
Benim gibi temizlik takıntısı olan için korkunç yazıydı :D Hepimize cümleten geçmiş olsun. Tuvaletten çıkarken peçeteyle açarım mesela kapıyı. Yere düşen bir şeyi silmeden almam.
YanıtlaSilHayır , bizler korkunç insanlar değiliz kendimize haksızlık etmeyelim lütfen :)
SilSadece titiz insanlarız.
Gerçi evimde bir köpek olduğu için titizliğime inanmayanlar var ama neyse diye gözlerimi deviriyorum onlara :)
Eski blogunun sadece ismi değişti sanıyordum ama bu blog yeniymiş şimdi farkedip takibe aldım. Hiçbir takıntı ve fobiyi tuhaf karşılamıyorum. En devasa köpeği mıncıklayabilen kardeşim kedi gördü mü havaya zıplar, sevmediğinden değil bozuk para işi gibi bir şey işte bu da. Ne yapalım takıntılarımızla yaşamayı öğreneceğiz ve öğreteceğiz...
YanıtlaSilAy çok sevindim. Kendimi buralarda nasıl rahat ve güvenli hissettiğimi unutmuşum , iyi geldi.
SilBak mesela çocukluk fobimi yazdım anlayan insanlar olduğunu gördüm :)
Ohaaa yaa bende bozuk paraya dokunamıyorum
SilYazıyı okumaya başladığım an para verdiğimiz tüm sahneleri düşünmeye başladım. Kesinlikle öyle bi kayıt yok. Oha resmen hiç anlamamışım.
YanıtlaSilAy düşünüyorum da bırmal komşu olsak siz beni apartmandan attırırdınız. İyi ki bilok komşusuyuz eueheueh :)
hhahahah Tatlım yanıldığın bir yer var ,Beşiktaş , Siyah Cafe'de kahvaltı ettikten sonra hesabı ödedik ya , para üstü geldiğinde hepsi bozuktu ve ben almadım.
SilAyrıca neden seni apartman attırayım . Ben her akşam kafamda saç havlusu , elimde sigara kapına dayanmıştım. Ve sen de kapıda benim olduğumu anlayınca kapı açmazdın :)
Siyah Cafe’yi net hatırlıyorum. Para kısmı yok bak... ay bak bazen de okuyunca öğrenebiliyomuşum, sevindim :)
SilKapıyı kesin açardım. Ama içerde her şey yerlerde atılmış olurdu. Ay belki o zaman arada toplardım oturacak yer açılsın diye. Aha gitti fırsat! :P