Kronik Hastalığım

Bu hafta sonu arap saçına dönen birkaç işimi hallettikten sonra kalkıp Harbiye Muhsin Ertuğrul sahnesinin yolunu tuttum .  Sadık Şendil’in eseri olan Bizim Aile’nin tiyatro uyarlamasını izlemeye gittim . Film herkesin çok sevdiği beğendiği bir film. Hayatım boyunca izleyip ağladığım sahnedir aşağıdaki sahne.

                                           

Bence biraz riskli işe girişmişler ama başarmışlar. Başarmaktan kastım filmden daha iyiydi değil tabi ki. Ama risk almadan uyarlamışlar. Dekor , oyunculuklar yerli yerindeydi. Diyaloglar filmle bire bir aynıydı.

                            

Yukarıda ki sahnede keyifle izledim ama gözlerim dolmadı. Dekorun içinde filmin orijinal fotoğrafı ve Munir Özkul’un fotoğrafı asılıydı. Oyun bittiğinde de çok güzel bir saygı duruşu yaptılar filmin asıl sahiplerine. Oyun izledikten sonra , Munir Özkul ve diğerleri her biri ne büyük oyuncuymuş onu fark ettim.

Oyundan sonra çok yakın bir arkadaşımın evine erken yeniyıl kutlamasına gittim. Saat 19:00 gibi başlayan gece 01:00’de hastahane de bitti . Çünkü benim 10 yıldır devam eden migrenim o gece çıkmak istedi. Çığlıklar atarak vardım hastahaneye .

Günün Bilgisi : 10 yıldır kronik migren hastasıyım ve denemediğim ilaç , tedavi kalmadı.

Bilenler ve yaşayanlar bilir , beyninizi alıp kafa tasına aralıksız vurulduğunu hissedin. Öyle bir acı. Aynı anda gözünüze de vuruyor , bir yandan da mideniz bulanıyor. 03:00’te evime götürdüler sağolsunlar , gelip Efki’nin koynuna girdim. Sabah uyandığımda yeniden doğmuş gibiydim. Güzel bir duş alıp , kahve içip “heyyy ben çok iyiyim” nidaları ile Kadıköy’e doğru yol aldım.

Gittiğimde ekşisözlük gelmişti , benim Sezgin Abi sayesinde tanıdığım bir ekip var ,onlarda gelmişti. Derken geldiği cancağzım. Biz ayrı 7 kişi kadardık , ayrı bir köşede sesimiz çıkmadan oturduk. Genelde hep bildiğimiz sorular soruldu. Şu ana kadar sakin devam eden yazımda ufak bir çemkirme yapmak istiyorum, Sezgin Abi ile birlikte kaç söyleşiye girdim bilmiyorum , ara ara başka söyleşilere giderim , başka bir kadın gazeteci – yazarla 10 kişi kadar oturup yemek yiyip edebiyat üzerine söyleşiler yapmıştım. Yazarın kitapları , diğer kitaplar , edebiyat , yazarlar hakkında sorular sorulmasını anlıyorum , konu ile alakasız sorular sorulmasını da anlıyorum. Ama yazarın verdiği örnek üzerinden hayat hikayesini anlatan insanları anlamıyorum. Evin de çıkan yangının , yazar da nasıl çağrışım yaptığını anlatılıyor. “Bizim de ev yanmıştı bir kere “ diye konuya girilmesini anlamıyorum. Detayları ile , “ evin yanı duvardı , orada ki çalılar vardı , bla bla “ ve konunun bağlandığı bir yerde yok. Biz 15 dakika boyunca bunu dinledik. Yapmayın arkadaşlar , hikayeleri boş verin  , yazarın kitap yazma hikayesi için geldim ben oraya onun için geldim.

(Yeterince çemkirdim. )

Söyleşi bitti , biraz da biz söyleştik , gecenin etkisi başlamaya başladı benim , arkadaşlarımın kitaplarını imzalattım ,sarıldım, geldim.

Gelip Efki ile oynaşınca geçiyor baş ağrım falan. Aşağıya zibidinin çeşit çeşit fotoğraflarını bırakıyorum. Hepsi bu sabah çekildi.