2003 senesinde aile problemleri yaşarken ( bu aile
problemleri hep devam etti) oldukça ağır bir depresyon geçiriyordum. Bir
psikiyatriste gitmeye başladım 3. Seans bittiğinde , yaşadığı apartmanda
bakılamayan bir Sibirya kurdu getirdiler benim bahçeme. 5. Seansta doktorum “
Benim yapmam gereken her şeyi Rex yapmış “ dedi. Yürüyüşe çıkmaya başladık ,
üstümü başımı düzelttim. Onu sevmek isteyenlerle diyaloglara geçmek zorunda
kaldım. Ufak ufak adımlarla ,hayata döndüm . Rex sayesinde.
Sonra bunu gören dedem durur mu yapıştırdı bizim bahçeye ,2
adet barınakta dayak yemiş Rottweiler,
sonra annem de ben evladımı daha çok seviyorum diye bir sokak çocuğu getirdi.
Oldu mu 4 adet. Bir gün dedem karşıma geçti “ bunlara bakabilmen için çalışman şart
, para lazım yoksa bakamayız” dedi . Ve ben aylarca reddettiğim iş arama
sürecine girdim. Böylece dedemin ve annemin beni normal hayata kazandırma
operasyonu başarı ile sonuçlandı.
Yaklaşık olarak 7 yıl beraber yaşadık bu çocuklarla ,hakları çoktur
bende. Sonra yavaş yavaş gittiler. Kalp ağrısı ve güzel anılarla.
7 yıl sonra bizim aile problemleri tekrar çıkınca , biz
başka bir eve taşındık. Ben zaten delirmişim “ sorumluluk istemiyorum” diye
almadım eve hiçbir çocuğu. Sokaktakilerle oyalandım , onun bunun yanındakileri
sevdim.
Adı :Efki . Kürtçe ;
sen kimsin demek . Getirdiğimiz ailesi kürttü . Biz de değiştirmedik. Soranlara
açıklıyorum. Kimisi” Sen kürt değilsin” tepkisi veriyor , kimisi de “ çok güzel
iyi ki değiştirmedin” Ben çok sevdim duyduğumda . Zaten ben ne isim verirdim bilmiyorum. Efki şahane isim bence.!!!
Terk edilmesinin nedeni çok acıklı aslında. Çok
paylaşabileceğim bir şey değil. Yaklaşık olarak 10 ayı tamamladık. Onsuz
uyuyamıyorum. 2 yaşını yeni bitirdi.
Hiçbir eğitim veremedim maalesef çünkü, şu şekilde baktı mı
sesimi falan çıkaramıyorum. Ama kendi eğitimini kendi verdi.Tuvaletini eve
asla yapmıyor,sofraya veya sehpa üzerindeki hiçbir şeye ulaşabileceği yerde
de olsa saldırmıyor. Gece belli bir saatten sonra yerde yatıyor,yataklara
çıkmaktan hoşlanmıyor , kucağıma alıp denemişliğim var ama sıkılıyor. Kendi
istemezse sevdirmiyor.
Geldiği günden beri hayatım değişti , ben değiştim. Tüm yaralarımı sardı iyileştirdi. Tüm sinirimi , stresimi aldı. En kötü olduğum gün bile yatağa tırmanmaya çalışmasına gülerken buluyorum kendimi. Tek kişilik yatakta beraber yatıyoruz , ki kendisi yayılarak uyur , bir gün bile sıkışmadım , " ayyhh uyuyamadım" demedim. Geldiği güne her gün ,her an şükür ettim.
O gelmeseydi , ben çok üzülürdüm.
saygı falan duyamıyorum, ne demen ben istediğimde sevememek... avzını burnunu kırarım <3
YanıtlaSil:)
Sevilmek istemeyen erkek çocukları gibi . kafasını bir şekilde çekip uzaklaşıp , kendini yere bırakıp uyuyor.Belki sabahları sırt üstü yatıp " gel hadi " bakışı atarsa . sevebilirsin .yoksa maalesef :)
Sil