Köpekler

Dün akşam Netflix'te Dogs diye bir belgesel- dizi serisine denk geldim ve 1. bölümünü izledim.
Epilepsi hastası bir kız için eve gelen bir köpek ve hasta kızın hikayesi anlatıyor. Çoğu yerinde köpeğin kuyruk sallamasına , sevincine ve panik hallerine ağladım.

Bu hikayelerden sadece bir tanesi , her köpek olan evde bence böyle bir değişim hikayesi vardır , Efki ile bizim hikayemizde öyle.Daha önce köpekle  yaşadım ama Efki ile birlikte ben değil evdeki herkes değişti.

Kardeşim mesela her akşam Efki'yi kucağına alıp evin içinde öyle geziyor , hani kucak seven , indirince ağlayan bebekler vardır ya , işte öyle . Kucağında Efki evin içinde ne yapacaksa yapıyor , kucağından çekyata koyup oturduğunda ise bizimki kalkıp onun kucağına atıyor kendini. Yemeğini paylaşmaktan nefret ederdi , şimdi Efki yemeden yemek yemiyor . Eve girer girmez ilk lafı "Efki nerede" oluyor.

Annem ise her anne gibi titizdir diyemem. Annem doktora götürülecek kadar temizlik takıntılıydı. Anlatıp kimseyi dehşete düşürmek istemiyorum. Ama çocukken yaşadığım zulmü bilseniz , şimdi elektrik süpürgesi gördüğümde gözlerim seğriyor benim .Efki'yi en çok o istedi almak . Neden bilmiyorum , kendi de böyle olacağını düşünmedi bence. Ama bazen kendi yediği kaşıkla Efki'ye yemek yediriyor , sonra da unutup kendi tekrar yiyor. "Yapma böyle , çok sevebiliriz ama zararlı " dedim. Beni azarladı , "çocuktan nasıl iğrenirsin" diye . Şimdi Efki ile birlikte yatıyor , boğazı acımaya başladı , doktora gittik , alerjisi çıktı.Doktor ; "En azından uyuduğunuz odaya almayın " dedi. Sizce annem ne yaptı ? Tabi ki , yorganın altında beraber uyuyorlar.

Bana gelirse ; çok kendimi anlatmam ne kadar doğru bilemem . Ama Efki tam tamına ihtiyacım olan bir an geldi eve.Gerçekten kendimi psikolojik olarak bitik ve toparlanamaz olduğumu düşündüğüm anda geldi. Bana kurulan cümleler artık , " çok sakinleştin ,eskisi kadar gergin değilsin , ne kadar neşelisin , kesin kızacağını düşündüğüm şeylere kızmıyorsun vb."

Efki'nin değişimi ne bilmiyorum? Mutlu gibi görünüyor zibidi. Hiç unutmam o ilk geldiği akşam mamasını yememesini , "neredeyim ben ? " bakışını , koltuk altındaki egzamalarını. Ağlamadan bitireyim yazıyı.

Her köpek annesi veya babası eminim iyi bakıyordur , ben de öyle olduğumu umuyorum. Ama sen evde otururken bahçede veya balkonda oturtulan çocuklar sinirlerimi zıplatıyor. Ya da yatağa çıkma , koltuğa çıkma , mutfağa girme , odaların kapısını kapatalım girmesin gibi şeyler canımı sıkıyor. Bana göre o köpekte evin bireyi ve senin kadar hakkı var. Neyse ben kimseye böyle yap diyemem ama ben buna göre yaşıyorum Efki Paşa ile.

Şu hali bir kaç gün önce çekildi , eve geldiğimi görünce seviniyor.

herkesi öperim