Suskunluk , Küskünlük , Mecburiyet Halleri

En son yazımda avaz avaz inanıyorum demişim. Sonra daha yazının üstü soğumadan , yüzüme yüzüme yapışmış yazdıklarım.

Cuma akşamı uyumamış , Cumartesi Mitingte daha çok heyecanlanmış ve Pazar günüde sabahın 06:00'sından , gece 00:30'a kadar mücadele ettim ben . Olmadı demeye dilim de , gönlüm de razı değil aslında ama 16 yıldır insanları bu kadar umutlandıran başka bir adam olmamıştı. Bugün olsa yine aynı adamın peşinden giderim , sağolsun ne diyeyim.

Başka bir değerlendirme yapmayacağım tabi ki , çünkü ben sadece seçmenim ve bir de kıdemli müşahit. Politikacıların argümanlarını buraya yazmayacağım .Peşinde olduğum bir diğer kişi meclise girdi ona sevindim , helali - hoş olsun.

Sabah uyandığımda kendimi gerçekten büyük bir boşlukta buldum. Buradan toparlamak lazım ama.
"Ay hadi yurt dışına gidelim" diyenlerden uzak durmak en iyisi , öyle ya da böyle geriye kalan %50 olarak yaşamak ve birbirimize sahip çıkmak zorundayız.  Halledicez , zor olacak , yine defalarca ümitsizliğe düşeceğiz ama bir şekilde başaracağız çünkü dünyanın düzenin böyle döndüğüne dair inancım sağlam.

Akşam evde seçim sonuçları açıklanırken , ter kan içinde bahçeden onu izlerken Efki sinsi sinsi içeri gidip , masadaki peyniri aşırdı ve bir anda buna kahkaha atarken bulduk kendimizi . Yani demem o ki ; gülümseyin.

Siz iyi olmazsanız , ben de olamam.

Öperim.